Eg saknar den vesle guten...

No har eg ikkje sett han på lenge.. Ikkje veit eg om eg nokon gong får sjå han igjen heller. Vesle guten var solstråla mi. Han gjorde vekene kortare og helgene travle, men ikkje på ein dum måte. Det heile kan minna om ei stygg skilsmissesak med krangel om barneomsorg. Diverre takla ikkje mor hans at han vart glad i oss òg, og ho avslutta difor avtalen me hadde. Me var avlastingsheim for han og han var hjå oss annankvar helg.

Han fekk meg til å innsjå ein del ting og ein del sider ved meg sjølv som eg ikkje hadde sett før. Eg oppdaga korleis det var å ofre tida si for eit menneske som er avhengig av deg, men utan å kjenne det som ofring.. Det var ei gjensidig gåve. Han gav meg sitt gode humør og eg gav han omsorg. Det høyrest jo heilt.. ja ut.. men det var verkeleg sånn. Eg har alltid tenkt at eg ikkje vil egna meg som mor av di eg har vore barnevakt sidan eg var 11 år, og sjølv om eg alltid har vore glad i barn, så har eg tenkt at det har vore litt keisamt. Slik var det ikkje med han. Var aldri keisamt med han. Han er den snillaste og beste ungen eg nokon gong har møtt. Ein unge ein ikkje kan få nok av.. Du anar ikkje kor mange gonger eg har hatt lyst til å gå i barnehagen hans berre for å sjå han igjen.. Men eg gjer det ikkje. Det er ikkje mi sak lenger, så då bør eg berre gløyma han. Det er det mor hans vil, og det er tross alt ho som avgjer kva som er rett og galt for han.

Eg ser på jobbar i barnehagar i Oslo...