3 - 2 - 1 - ... 0?

Eg får ikkje puste. Heile tilværet mitt er klaustrofobisk. Eg kjenner meg malplassert og særdeles utilpass, og eg vil berre vekk herfrå.

Mor mi har bursdag i dag, men eg har ikkje sett ho. Ho har vore oppteken, og eg har gøymt meg. Eg orkar det berre ikkje lenger. Eg er glad i ho, men no er det berre ein del punkt som ikkje fungerer lenger. Men eg kan jo ikkje unngå ho for alltid. Eg har vore flink og pliktoppfyllande dotter og kjøpt ei gåve til ho. Den ligg på senga hennar, men eg vonar ho ikkje takkar meg. Eg veit ikkje kva eg skal gjere viss ho takkar meg. Gåva er ikkje kjøpt med kjærleik, for å seie det sånn. Den er kjøpt av di eg liksom måtte finne på noko. Ho har jo bursdag og då gjer ein jo liksom sånt. Det er ei pliktoppfyllande gåve ho får i år.

No har eg lagt meg. Eg ville ikkje vere meir i stova av frykt for at ho skulle kome heim, og så måtte eg ha leika at eg var glad og alt sånt. Så no ligg eg her og vonar eg søv før ho tar i dørklinka. Det skal jo ikkje vere sånn..

Det kan ikkje vere sånn..

Og så noko litt morosamt oppi det heile: "Soga om Kark" spinn dritfort gjennom hovudet mitt. Lukke til med å synge i dette tempoet.