1880

No sit eg på det populære ungdomshuset 1880 saman med Kristina. Det ligg ved sida av politistasjonen, viss nokon skulle lura på det. Eg skal eigentleg skriva på EU-oppgåva mi som no er på heile fem liner! Ja.. det vert nok bra... :)

Eg har lyst til å skriva litt om Eva, sidan eg veit at ho vil lesa dette. Eva møtte eg fyrste gong på vinterleiren til NMU i januar. Det var det. Etter det var ho berre inne. Ho er ei fantastisk snill, positiv og reflektert jente som eg verkeleg har vorte glad i på veldig kort tid. Under landsmøtet i helga var det Eva som tok seg av meg :p Me har snakka masse om laust og fast og om NMU sjølvsagt, som eg vil seia ligg i ein eigen kategori. Eg har forresten store planar om å skriva ei novellesamling, eller kanskje ein heil roman, om språkstriden, med fokus på NMU og Noregs Mållag. Trur det kan verta fantastisk bra! :p

Elles må eg seia at eg saknar folk og fe i Stavanger og NMU. Kvardagen min er trist, grå og våt, særskilt sidan det høljar ned og eg nektar å ta på meg regnjakke. Men til helga er det jobbing, og det er faktisk kjekt. Og helga etter der igjen så er eg og Kristina på veg til Kroatia :D

Som det usunne mennesket eg er skal eg no tinga pommes frites :D

Eg tykkjer eg er superflink som faktisk skriv på bloggen for tida! Dette har eg så utruleg godt av.

Om framtida mi og nynorsken min

Eg trur eg vil tvinga både Vegard og meg sjølv til å skriva her oftare. Me ser jo kvarandre så sjeldan likevel, så då kan me like så godt oppdatera kvarandre på nett =p

Dei neste vekene er fæle.. Ikkje det at det skal skje så mykje fælt, men det skal skje så mykje og helst skal alt skje samstundes. I helga var eg på landsmøtet til Norsk Målungdom. Fantastisk kjekt! Eg har vorte så glad i alle NMU-folka, og eg har oppdaga at eg ikkje har noko liv utan NMU. Eg lurar seriøst på kva eg gjorde før i tida.. Frå og med 1. juli er eg sentralstyremedlem! Det gjer meg rett og slett hoppande glad, men samstundes litt redd. Eg veit liksom at verda, og eigentleg meg òg, er klar for å starta mitt eige liv, men eg skjønar liksom ikkje heilt det. I blant kjennest det som eg framleis berre er ti år gamal, og korleis skal ein tiåring kunna klara seg sjølv? Det er berre rart.. I fleire månader no så har eg ihuga jakta på ei meir definert framtid. No er framtida meir definert og eg byrjar straks å leite etter noko anna som ikkje er det.

Eg slit litt med nynorsken min. Eg klarar ikkje finna ut av korleis eg eigentleg vil at eg skal
skriva, for eg vil helst at den skal vera meg, og då må han vera tilnærma lik dialekten min. Så kjem det store problemet: eg har jo to dialektar.. Så skal den skriftlege nynorsken min vere lik den dialekten eg nyttar blant flest vener, eller den eg nyttar blant andre vener og heile familien min? Æsj..

- Birgitta